وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: سینمای ایران مشکلات و مسائل فراوانی دارد که بخشی از آن ها زیرساختی و بخشی موارد ساختاری و اجرایی است. در کنار این ها مشکلات مدیریتی و مناسباتی نیز وجود دارد که چنانچه مورد توجه کارشناسانه قرار نگیرد و برای رفع آن ها چاره اندیشی بنیادین نشود وضعیت روز به روز بغرنج تر خواهد شد.

آذین ادامه داد: چون سینمای ایران معماران جدید و معماری جدید نیازمند است و اگر قرار باشد مانند سالیان اخیر مسئولیت اداره سینمای کشور در اختیار کسانی باشد که به رغم داشتن نیت های خیر اما از منظر کارشناسی و تخصص در امور سینما و فرهنگ فاقد تبحر باشند این مشکلات تبدیل به معضل و بحران خواهد شد. در همین راستا باید متذکر شد که تزریق مسکن درمان دردهای انبوه سینما و سینماگران کشور نیست. نمی شود با تزئین فلان ساختمان یا جا به جایی بهمان مدیر یا ارائه نوعی برنامه غیر کارشناسانه به رفع مشکلات سینما مدد رساند.

این منتقد سینما متذکر شد: از همین رو اگر قرار باشد که متولیان کنونی سینما بخواهند با رویه فعلی چرخ سینما را از بر مبنای سلیقه و سیاست خود بگردانند این چرخ نه تنها به حرکت بالنده اجتماعی و فرهنگی و ملی نخواهد آمد که چه بسا درجا بزند! بررسی عملکرد مسئولان سینما و برگزاری جشنواره فیلم فجر نمی توان به سالی نکو برای سینمای ایران چشم امید داشت.

وی با تأکید بر اینکه بدیهی است که برای ایجاد سینمای ملی ایران که اکنون سینمای کشور فاقد آن است باید مدیران سینمایی دست در دست سینماگران متعهد و منقدان و رسانه ای های کارشناس بگذارند تصریح کرد: آن ها باید برای ایجاد هم اندیشی و تحول در تمام ارکان سینما به حرکت درآیند. صرف اینکه بر پرده اکران سینماهای کشور فیلم هایی به نمایش درآید که یا تولید سال های گذشته اند و یا عمدتاً حاصل نگاه و محصول برخی سازمان ها و نهادهای دولتی و کشوری نمی توان به حیات شکوفای سینما امید داشت.

آذین خاطرنشان کرد: واقعیت اینکه سینما در تمام زمینه ها و گونه های سینمایی به تولید فیلم فاخر و شاخص و مناسب که محصول هنرهفتم است و منطبق با نیاز و خواست مخاطب تولید شده نیاز دارد. آن هم در شرایطی که همچنان مافیای اکران گلوی سینمای ایران را در بازار مکاره اکران به دست گرفته است لذا اگر سینمای ایران با همت سینماگرانی که عده کثیری از آن ها بیش از ۴ سال است که امکان تولید فیلم نیافته اند و بخش خصوصی سینما که عبارتی بدنه این سینما را تشکیل می دهد نتوانند در تولید و مناسبات سینما نقش آفرین باشند صرفاً با تعداد فیلم دولتی نمی توان سینما را سرپا نگه داشت.

این کارشناس سینما متذکر شد: به ویژه که جشنواره فیلم فجر چهل و یکم ویترین آبرومندانه سینمای ایران نبود و اغلب فیلم های آن با ذائقه و سلیقه و فرهنگ جامعه مغایرت های اساسی و جدی داشت. به همین دلایل اغلب این فیلم ها قادر نیستند حتی اگر تبلیغات گسترده آن ها را پوشش دهند مخاطب را به سینماها بکشانند و نکته ای که باید مسئولان سینمایی چنانچه نقد و اصلاح پذیر باشند بپذیرند این است که باید تحول در نگاه خود به سینما و باز نمودن درهای تولید انواع فیلم به ویژه در عرصه آثار خانوادگی، کمدی، اجتماعی، دینی و اعتقادی و... فعال باشند.

وی سپس با انتقاد شدید نسبت به بی توجهی مدیران فرهنگی و سینمایی به معضلات معیشتی سینماگران و عدم اختصاص بسته های مستمر کمک معیشتی به آن ها اظهار داشت: باعث تأسف است که برخی هنرمندان ما به مسافرکشی و دست فروشی روی آورده اند! رکود تولید در سینما طی چند سال اخیر باعث فقر مضاعف و مشکلات بسیار معیشتی زندگی سینماگران شده و متأسفانه رفیق نوازی و طرفداری از فیلمسازان خودی بر این معضل دامن زده چنانچه ما شاهد بیکاری و خانه نشینی و قرض پول توسط سینماگران هستیم.

آذین تأکید کرد: بنده کارگردانی را می شناسم که از راه مسافرکشی چرخ زندگی خود را می گرداند. بازیگری را سراغ دارم که در زیرزمین یک قنادی کار و زندگی می کند. هنرمند دیگری را می شناسم که برای تأمین معاش در بزرگراه ها با روی سیاه کرده دایره زنگی می زند. فیلمنامه نویسی را سراغ دارم که برای تأمین معاش زندگی خود فیلمنامه ها و کتاب های خود را در مترو به فروش می رساند. این ها نمونه های بسیار کوچکی از جفای فرهنگی نسبت به اهالی سینما است و اینکه گاه گفته می شود و یا وعده داده می شود با اختصاص فلان بسته حمایتی قرار است دست کسی از سینما گرفته شود چنانچه واقعیت پذیرد تنها می تواند شاید هزینه یک روز یک سینماگر را کفاف دهد به همین دلیل مشکلات اساسی است، سینماگر باید فعالیت داشته باشد تا بتواند از درآمد فعالیت خود زندگی اش را شکل دهد.

وی در پایان این گفتگو افزود: وقتی که این امکان برای او مهیا نباشد بدیهی است که هیچ مسکنی درد او را تسکین نخواهد داد به خصوص که برخی از مسکن ها حکم تزریق قرص سرماخوردگی به بیماری است که دچار مشکلات قلبی شده است. از همین رو توجه به سینماگران هم مانند خود سینما نیازمند کار کارشناسی، تخصصی و وجدان بیمار و رأفت اسلامی است.